Książka jest zbiorem refleksji o przedmiocie i przeobrażeniach polskiej socjologii wsi, z którą identyfikowałem się przez blisko pół wieku mojej aktywności naukowej.
Analizuję w niej stan samoświadomości dyscypliny w okresie ponad 250 lat rozwoju – od przełomu XVIII i XIX po drugą dekadę XXI wieku – penetrując jej wymiar teoretyczno-metodologiczny, opisując nieustające zmagania z definiowaniem ustawicznie przeobrażającego się przedmiotu badań, jak również sygnalizując wpływ na praktykę społeczną, rozumianą jako zaangażowanie w zmianę rzeczywistości wiejskiej oraz funkcjonowanie w strukturach akademickich.
Opracowanie stanowi swego rodzaju hołd złożony najstarszej i chyba „najszlachetniejszej” z licznych subdyscyplin socjologii w sytuacji, gdy ta desperacko walczy o przetrwanie.
