Staroobrzędowcy, zwani również starowiercami (ros. старообрядцы lub староверы), są potomkami Rosjan, którzy odrzucili reformy wprowadzane przez Patriarchę Nikona w Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej w drugiej połowie XVII w. Byli oni okrutnie prześladowani przez władze cerkiewne oraz świeckie i dlatego uciekali w trudno dostępne części Imperium Rosyjskiego lub za granicę.
Autorzy artykułów w tomie "Staroobrzędowcy za granicą" omawiają różnorodne zagadnienia dotyczące życia starowierskich wspólnot poza granicami ich Ojczyzny. Poszczególne działy poświęcone są historii staroobrzędowców w świecie, badaniom ich migracji, studiom nad językiem, piśmiennictwem, literaturą i sztuką sakralną starowierców oraz wyzwaniom cywilizacyjnym, jakie napotykają oni za granicą.
Prof. UMK na emeryturze, autor wielu prac o tematyce fonetycznej, w tym o analizie kontrastywnej fonetyki rosyjskiej i polskiej (np. Podstawy fonetyki rosyjskiej dla Polaków, Warszawa: WSiP, 1983), ostatnio zajmujący się gwarą polskich staroobrzędowców (współautor i współredaktor wyboru tekstów gwary pt. Rosyjska gwara staroobrzędowców w północno-wschodniej Polsce, Toruń: UMK 2016).
