Poetyckie przestrzenie życia i artystowskie pozy Krasińskiego, który piękno formy i sposobu bycia nierzadko stawiał nad oryginalność literackich pomysłów, kosztem szczerości zachowań czy autentyczności wewnętrznego przeżycia, stanowiły podstawę myślenia o twórczej aktywności człowieka, funkcjach poezji lub niczym nieskrępowanej wyobraźni, określającej miejsce artysty w romantycznej hierarchii świata. Tajemnice ludzkich namiętności, pierwsze miłosne uniesienia tudzież malowniczość górskich krajobrazów (okres warszawskiej i genewskiej młodości), a następnie szczegółowa obserwacja wydarzeń społeczno-politycznych czy ruchów niepodległościowych inspirowały do podjęcia artystycznych poszukiwań, lirycznych rozważań o istocie świata, prób opisu praw historii. […] Krasiński – jako artysta totalny, przenoszący myśli i emocje w sferę romantycznych wizji literackich – w relacjach z Nieskończonością odnajdywał bliskie sobie twarze, a ziemskie uczucie do drugiego człowieka zrównywał z potęgą miłości niebiańskiej. […] Bogactwo i przepych twórczości literackiej Zygmunta Krasińskiego zrodziły nową przestrzeń estetycznego przeżycia i nowe światy artystyczne. Utwory poety inspirowały polskich (także zagranicznych) muzyków, malarzy, rzeźbiarzy i ilustratorów, stając się źródłem natchnienia i niebanalnych pomysłów.
Ze wstępu Agnieszki Markuszewskiej
