Monografia charakteryzuje funkcje polskich konstrukcji formalnie narzędnikowych typu szybkim krokiem, donośnym głosem, które były możliwe do uchwycenia po ich zestawieniu z odpowiednikami w niemieckich tekstach równoległych w obu kierunkach tłumaczenia. Przyjrzenie się ekwiwalentom quasi-narzędnikowego adwerbiale w niemieckich tekstach pozwoliło na postawienie na nowo pytania o jego rolę w systemie polszczyzny. „Obiektywność informacyjna” quasi-narzędnika sprawia, że możliwe jest przeniesienie charakterystyki wskazanego w wypowiedzeniu „narzędzia” (ktoku, głosu itd.) zarówno na właściwości akcji, jak i agensa. Formalne narzędniki zatem lepiej niż przysłówki i przymiotniki nadają się do pełnienia funkcji predykatów sekundarnych. Ich wielosylabowość sprawia też, że to one, a nie leksykalne przysłówki, są preferowane w pozycjach rematycznych. Rozprawa ma charakter interdyscyplinarny: przekładoznawczy, językoznawczy i metaleksykograficzny.
Absolwentka filologii polskiej UMK, kolegium nauczycielskiego w Toruniu (język niemiecki) i lingwistyki stosowanej UAM, doktor nauk humanistycznych w zakresie językoznawstwa. Jej zainteresowania naukowe skupiają się wokół ekwiwalencji w przekładzie, metaleksykografii, zastosowania słowników w praktyce prawniczej i nauczania wymowy języków obcych.
Zobacz publikacje autora
- Przysłówki reprezentujące pojęcie "granicy" we współczesnym języku polskim
- Nowe perspektywy w nauczaniu języka polskiego jako obcego IV
- Nowe perspektywy w nauczaniu języka polskiego jako obcego III
- Język(i) w prawie. Zastosowania językoznawstwa i translatoryki w praktyce prawniczej
- Nowe perspektywy w nauczaniu języka polskiego jako obcego V
- Truchcikiem z Kopernikiem. Językowe przebieżki po uniwersytecie
- Adwerbialia w przekładzie. Polskie konstrukcje quasi-narzędnikowe w świetle ich niemieckich odpowiedników przekładowych
