Maryla Czerkawska zapisała się w świadomości krytyków jako „poetka pogody”, prostoty, codzienności. Jej życie nie odbiegało zbytnio od tego, o którym pisała w swoich wierszach. Utrata najbliższych (w okresie wojny), samotność i choroba (którą spotęgował wypadek z 1957 roku) skupiły jej uwagę na twórczości. Poetka odnalazła po wojnie swoje nowe miejsce na ziemi w Krakowie. Bieszczadzkie widoki, „śpiewy Beskidu”, niezwykłe wprost wyczucie rytmów natury – nigdy jej nie opuściły i często powracały echem w kolejnych wierszach. Kraków, budzący zachwyt już w krótkim okresie studiów, po wojnie stał się miejscem ocalenia, „domem i ojczyzną” – jak pisała w przepięknym cyklu poświęconym temu miastu…
Fragment książki
