Język podlega ciągłym zmianom i przeobrażeniom. I jak nie sposób oddzielić dawnych bytów językowych od obecnych, tak samo nieustannie przenikają się przeszłość i teraźniejszość języka. Z tego powodu badania lingwistyczne są w każdym przypadku dialogiem obu perspektyw analitycznych – diachronicznej i synchronicznej. Taki charakter ma również prezentowana monografia, stanowiąca kolejną już odsłonę cyklu „Synchronia i diachronia – zbliżenia i dialogi”. Jak w latach ubiegłych, tak i tym razem została utrzymana szeroka perspektywa analiz obejmująca swoim zasięgiem języki słowiańskie widziane z perspektywy tradycji i nowoczesności. Taki dialog jest wyznaczony z jednej strony przedmiotem obserwacji – opisem systemu gramatycznego i leksykalnego wybranych języków słowiańskich – z drugiej zaś wskazany przez dyskusję paradygmatów badawczych – metod i stosowanych procedur analitycznych. Tym samym pierwszą część monografii tworzą teksty o charakterze diachronicznym. Poruszane w nich zagadnienia ukazują bowiem w szerokim kontekście problemy, z którymi zmagają się badacze języka podczas swoich analiz. Głos diachroniczny został jednak w monografii skontrastowany z rozważaniami o charakterze synchronicznym, wśród których znajdują się teksty na temat problemów słowotwórczych, onomastycznych, socjolingwistycznych i składniowych. Dzięki takiej kompozycji dialog tradycji z nowoczesnością pokazuje w sposób dobitny powiązania i zależności, jakie istnieją między diachronicznym i synchronicznym opisem języka oraz między jego stanem historycznym i współczesnym.
adiunkt w Zakładzie Historii Języka Polskiego UMK w Toruniu. Kierownik Podyplomowego Studium Logopedii UMK. Autorka kilkudziesięciu publikacji krajowych i zagranicznych (Białoruś, Japonia, Litwa, Serbia, Słowacja, Ukraina, Węgry, Rosja) z zakresu językoznawstwa diachronicznego, w tym monografii pt.: Kształtowanie się polskiej terminologii muzułmańskiej. Prowadzi prace badawcze z zakresu językoznawstwa (historia języka polskiego, teolingwistyka, lingwistyka islamska, kitabistyka) i translatoryki. W obszarze jej zainteresowań naukowych są: polsko-orientalne związki językowe, w tym problematyka tłumaczenia na język polski terminologii religijnej islamu i chrześcijaństwa (na podstawie zabytków tatarskiego piśmiennictwa religijnego, polskich przekładów Koranu i Biblii), kultura i religia islamu. Należy do Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego, Towarzystwa Naukowego w Toruniu.
Show author's publications
- Przekład terminologii religijnej islamu w polskich tłumaczeniach Koranu na tle biblijnej tradycji translatorycznej
- Święte księgi judaizmu, chrześcijaństwa i islamu w słowiańskim kręgu kulturowym. Prace dedykowane Profesorowi Czesławowi Łapiczowi. Tom 1: Księgi wyznawców islamu. Kitabistyka
- Święte księgi judaizmu, chrześcijaństwa i islamu w słowiańskim kręgu kulturowym. Prace dedykowane Profesorowi Czesławowi Łapiczowi. Tom 2: Księgi wyznawców judaizmu i islamu. Historia - Socjologia - Sztuka
- Święte księgi judaizmu, chrześcijaństwa i islamu w słowiańskim kręgu kulturowym. Prace dedykowane Profesorowi Czesławowi Łapiczowi. Tom 3: Słowiańscy chrześcijanie Wschodu i Zachodu. Język - Dialekt - Piśmiennictwo
- Rękopis z Czombrowa. Filomacki przekład Koranu – edycja i studium historyczno-filologiczne zabytku
- Litteraria Copernicana 1(33)/2020: Tatarzy i Słowiańszczyzna
- Tradycja i nowoczesność w badaniach języków słowiańskich
