Doktor nauk humanistycznych, absolwent MISH na UMK w Toruniu. Pisze o literaturze, filmie i komiksie. Zainteresowania naukowe: samotność w literaturze i kulturze, antropologia kultury popularnej, kultura żywego słowa. Publikował m.in. w „Tekstach Drugich”, „Litteraria Copernicana”, „Polonistyce”, „Okolicach” oraz w książkach zbiorowych. Współpracownik „Zeszytów Komiksowych”.
O kondycji człowieka w polskiej literaturze najnowszej
Monografia zbiorowa O kondycji człowieka w polskiej literaturze najnowszej pod redakcją Damiana Kaji i Macieja Wróblewskiego jest owocem namysłu literaturoznawców z różnych ośrodków uniwersyteckich nad kategorią „kondycji człowieka” w odniesieniu do najnowszej literatury polskiej. Kategoria ta, rozwinięta w dziele Helmutha Plessnera (1892–1985), dziś już nieco zapomnianego dwudziestowiecznego niemieckiego myśliciela, jednego z twórców antropologii filozoficznej, pozwala badaczowi literatury odkrywać i analizować w tekstach obrazy człowieka jako istoty o ekscentrycznej postaci. Pojęcie ekscentryczności, wedle Plessnera, stanowi poręczne narzędzie opisu naszej działalności, w tym także sztuki.
Za sprawą cielesności potrafimy przeżywać siebie, lokować się w określonej przestrzeni, a zarazem wobec siebie się dystansować. Plessner określa ten charakterystyczny jedynie dla istoty ludzkiej stan „ekscentryczną pozycjonalnością” lub „pozycją ekscentryczną”. Kondycja człowieka, będąc kategorią o filozoficznej proweniencji, może mieć zastosowanie w praktyce badawczej odniesionej do tekstu. O ile Plessner pisał o człowieku w kontekście antropologii, o tyle literaturoznawca poszukiwać może za pomocą „kondycji człowieka” klucza do deskrypcji, a na dalszym etapie procedur analityczno-interpretacyjnych do zrozumienia mechanizmów konstruowania „tekstowego człowieka” w utworach polskiej literatury najnowszej.
Maciej Wróblewski
Wprowadzenie. Kondycja człowieka w perspektywie badań literackich/7
I.Kondycja człowieka w polskiej literaturze najnowszej: diagnozy, przekroje, motywy
Marek Grajek
Literatura doby kryzysu czy literatura jako katalog kryzysów? Obraz kondycji człowieka oczyma pisarzy polskich urodzonych po roku 1980/17
Maciej Wróblewski
Przyjemność życia. Dyskursy literackie o kondycji człowieka/33
Dorota Heck
Zmysł strachu. Kondycja człowieka przestraszonego jako motyw prozy polskiej po 1989 roku/47
Anna Figa
Człowiek wśród rzeczy. Rekwizytornia bohatera literackiego polskiej prozy najnowszej/63
Elżbieta Kruszyńska
Kondycja odbiorcy w literaturze dla dzieci i młodzieży a kondycja literatury dla dzieci i młodzieży. Komunikat/81
II. Conditio humana w lekturze: zbliżenia, tropy, interpretacje
Barbara Zwolińska
Rozbita tożsamość i trauma przeszłości w prozie Feliksa Netza po 1989 roku/97
Damian Kaja
Kondycja człowieka/kondycja tekstu. O postpamięci w Pensjonacie Piotra Pazińskiego/117
Joanna Chłosta-Zielonka
Znaleźć sens. Wizja przyszłości w prozie Ingi Iwasiów, Włodzimierza Kowalewskiego i Mariusza Sieniewicza/133
Roksana Sitniewska
„Książki to także świat, i to świat, który człowiek sobie wybiera, a nie na który przychodzi”, czyli literacki testament Wiesława Myśliwskiego/149
Joanna Gulewicz
Transgresja rozszczepiona. Nekyja Marcina Siwka jako zwierciadło lęków przełomu tysiącleci/161
Biogramy/ 177
Damian Kaja
Maciej Wróblewski
Adiunkt w Instytucie Literatury Polskiej UMK w Toruniu, historyk literatury, badacz dziejów szkolnej i uniwersyteckiej polonistyki. Jest autorem czterech książek: Proza niefikcjonalna w edukacji polonistycznej ucznia szkoły średniej [1855-1939] (Toruń 2003), Jan Rymarkiewicz – XIX-wieczny humanista (Toruń 2006), Czytanie przyszłości. Polska fantastyka naukowa dla młodego czytelnika (Toruń 2009), Człowiek w przestrzeniach szkoły. Studium antropologiczne (Toruń 2014). Współredagował cztery książki zbiorowe, m.in.: Edukacja polonistyczna i literatura (Toruń 2000), Polska proza i poezja po 1989 roku wobec tradycji (Toruń 2007).