Niniejsza książka wyrosła z przekonania, że dzieciństwo ma konstrukcyjny i dynamiczny charakter, będący efektem relacji między niedorosłym a dorosłym przebiegających w społeczno-kulturowej przestrzeni. Nie brakuje co prawda studiów socjologicznych i antropologicznych, ujmujących dziecko z perspektywy mechanizmów społecznych i kulturowych, ale formułowane przez badaczy sądy o rodzaju jego aktywności nie są satysfakcjonujące. Przede wszystkim dlatego, że znajdowałem w nich opis wyłącznie dziecka jako podmiotu społecznego i kulturowego, nie zaś dzieciństwa, które – według mnie – stanowi przykład zjawiska relacyjnego oraz nieesencjalnego. To samo przekonanie towarzyszyło mi podczas lektury prac historyków i pedagogów analizujących, zamiast zmiennego, społeczno-kulturowego fenomenu dzieciństwa, wizerunek dziecka wpisany w edukacyjno-wychowawczy dyskurs i w semiofory.
Fragment wstępu
